همراهی با مدیران بزرگ – محمد رحیم متقی ایروانی
همراهی با مدیران بزرگ – محمد رحیم متقی ایروانی موسس کفش
موسس کفش ملی
در سال ۱۳۳۰ کفش ایرانی‌ها گیوه و نعلین و گالش بود و از طرفی شهرنشینی
باب شده بود. یک جوان اصالتا شیرازی، به نام محمد رحیم متقی ایروانی، پیش خودش فکر کرد که مردم
ممکن است بی نان سر کنند، اما بی کفش نمی‌توانند دنبال نان بدوند! به قول او نمی‌توان
شهرنشینی کرد، آن هم بدون کفش و پابرهنه؛ پس مردم به دو چیز نیاز دارند. یکی نان و یکی کفش!
با این فکر به کشور چکسلواکی رفت و دو کارشناس چک استخدام کرد
و یک دستگاه اتوکلاو کفش خرید و به ایران آمد و در خیابان گلوبندک پاساژی ساخت که کفش تولید کند.
ایروانی کارش را با ۳۵ کارگر شروع کرد؛ او کمر همت بست و چون سوداهای بزرگ
در سر داشت، با وام و پس انداز و ارث و… زمین بزرگتری در مهرآباد کرج خرید و در آن محل اول یک مسجد ساخت و بعد کارخانه‌ی تولید کفشش را هم به آنجا منتقل کرد.
محمد رحیم
محمد رحیم کم و بیش، از این و آن، سرزنش می‌شنید که، “تا وقتی کفش خارجی هست، چه کسی گیوه و گالش ایرانی می‌خرد؟”. اما این حرف‌ها او را دلسرد نکرد و کم کم طوری شد که در سال ۱۳۳۷، کفش چرمی‌ای تولید کرد که مرگ نداشت! او کفش ها را با قیمت ۴ تومان می‌فروخت. این در حالی بود که کفش خارجی آن زمان ده تومان بود و آن دوام و زیبایی را نداشت!
جالب اینکه ایروانی، در سال ۱۳۴۳ شرکتی با هدف پرورش ۲۲ کودک دو ماهه تا ۲ ساله تاسیس کرد تا در آینده، این کودکان، از مدیران کارخانه‌اش و مدیران ایرانی بشنود. قرار بر این شد بخشی از درآمدش
به مصارف تحصیلی این ۲۲ کودک برسد و خوراک، پوشاک و وسایل زندگی ساده و کم خرج آنها همه به عهده‌ی خودش باشد. قانونی هم وضع کرد که هیچ کدام از این کودکانِ تحت سرپرستی او، بعد از رسیدن به سن ۱۸ سالگی،
هیچ تعهدی نسبت به او ندارند و آزادند که هرجور دلشان خواست زندگی کنند! فقط انتظار او اینست که نسبت به “تحصیل” جدی باشند و “اسلام” و “حسن اخلاق” را اساس کارشان قرار بدهند.
ایروانی، طی سال‌های ۳۵ تا ۱۳۵۷ بیش از ۵۰ شرکت تاسیس کرد و برای کارگرانش خانه‌ی سازمانی ساخت و سرویس رایگان ایاب و ذهاب در نظر گرفت!
کفش ملی بعد از سال ۵۷
القصه کسب و کار او توسعه پیدا کرد و در سال ۵۷، شرکت کفش محمدرحیم متقی ایروانی، مصادره شد و متاسفانه به دلایلی مثل ضعف مدیریت و واگذار نکردن آن به بخش خصوصی، کارخانه‌ای که روزگاری، ۱۰هزار انوار کارگری را به خوبی اداره می‌کرد، ۴ میلیارد و هشتصد میلیون تومانِ آن زمان، ضرر داد قلب کارخانه از تپش ایستاد و کارخانه‌ی او هم به مرور، تبدیل به انبار ماشین ها و خودروهای سایپا شد. ایروانی، با دل شکسته به آمریکا رفت و کودکان تحت نظرش، که آن زمان ۱۴ تا ۱۶ ساله شده بودند را هم، با هزینه ی خودش به خارج از کشور برد؛ و در آنجا کارخانه ی چرم‌سازی بوستون را تاسیس کرد و باز هم کفش تولید کرد! و سرانجام در ۱۲ بهمن ماه سال ۱۳۸۴ بعد از یک روزِ کاملِ کاری در غربت از دنیا رفت.
محمد رحیم متقی ایروانی، همان موسس کفش ملی بود. همان کفشی که در کودکیِ خیلی از ما، مرگ نداشت. همه ی ماها از آن کفش ها پوشیده‌ایم و از کفش ملی خاطره داریم!
کفش‌هامان تنگ می‌شد اما خراب نمی‌شد! هم اکنون از پرسنل ۱۰ هزار نفریِ کفشِ ملی، فقط و فقط ۷۰۰ نفر باقی مانده‌اند.