ارتباط پدر با کودک
پدرانی که فرزندان خود را مورد حمایت عاطفی قرار می‌دهند نقش بسزایی در سلامت فرزندشان ایفا می‌کنند. پدران در زندگی فرزندشان نقش‌هایی ایفا می‌کنند که مادران از عهده‌ی آنها بر نمی‌آیند، به ویژه در زمینه‌هایی چون روابط با همسالان و کسب موفقیت در مدرسه. پسران محروم از پدر کمتر می‌توانند بین ابراز وجود و تسلط بر خویشتن توازن برقرار کنند و در نتیجه، یادگیری خویشتنداری و به تعویق انداختن ارضای نیازها برایشان مشکل است. حضور مثبت پدر در موفقیت تحصیلی و شغلی دختران اهمیت فراوانی دارد. دخترانی که پدر آنها حضوری فعال در زندگی‌شان دارد کمتر احتمال دارد در سنین جوانی دچار بی بند و باری جنسی شوند، و به احتمال زیاد در دوران بزرگسالی روابط سالمی با مردان خواهند داشت.
تحقیقات نشان می دهد بچه‌هایی که در سنین اولیه محروم از پدر نبودند و در مراقبت از آنها پدر مشارکت داشته است، در چهل و یک سالگی روابط اجتماعی‌شان با دیگران بهتر بود. پسرهای پنج ماهه‌ای که با پدران خود برخورد و تماس زیادی داشتند در ارتباط با افراد بزرگسال غریبه راحت‌تر بودند. آنها در مقایسه با اطفالی که کمتر با پدران خود تماس داشتند، در هنگام رویارویی با غریبه‌ها بیشتر غان و غون می‌کردند و راحت‌تر به بغل آنها می‌رفتند. در مطالعه دیگری مشخص شد اطفال یک ساله‌ای که تماس بیشتری با پدر خود داشتند، هنگامی که با یک غریبه تنها می‌ماندند، کمتر از سایر بچه‌ها گریه می‌کردند.
default
بازی‌های پدران در مقایسه با بازی‌های مادران با فرزندان، از هیجان بیشتری برخوردار است و جسمانی‌تر است. پدران در این بازی‌ها کمتر حرف می‌زنند و بیشتر لمس را انجام می‌دهند. بازی‌های پر و جنب و جوش پدرها امکان مناسبی را برای آموزش هیجانات و عواطف به کودکان فراهم می‌آورد. (چرخاندن بچه‌ها، به هوا پرتاب کردن، کشتی گرفتن و…). کودک در این بازی‌ها می‌فهمد که چه علائمی از جانب پدر به معنی پایان بازی است «بسیار خوب، برای امروز دیگه کافیه» و یاد می‌گیرد که چطور برانگیختگی خود را فرو بنشاند و دوباره آرام بگیرد. کودک با این بازی‌ها می‌آموزد که علائم دیگران را درک کند و به احساسات آنها پی ببرد. او می‌آموزد چگونه بازی کند که نه خیلی کسل کنند باشد و نه خارج از کنترل.
تحقیق راس پارک و کوین مک دونالد: دراین تحقیق که روی بچه‌های سه ساله و چهار ساله انجام گرفت مشخص شد بچه‌هایی که بیشتر با پدرشان بازی‌های پرتحرک انجام می‌دادند در نزد همسالان خود از محبوبیت بیشتری برخوردار بودند. ضمناً در این تحقیق مشخص شد که این محبوبیت بیشتر از آن کودکانی بود که با پدر بازی پرتحرک اما آزاد و غیر تحکم آمیز انجام داده بودند و در این بازی‌ها کمتر امر و نهی شنیده بودند.
تحقیقات گاتمن نشان می‌دهد که ارتباط با پدر بیش از تعامل با مادر در موفقیت یا شکست‌های آینده‌ی فرزندان در تحصیل یا در ارتباط با همسالان نقش دارد. دلیل این نفوذ و تأثیر عمیق پدران بر فرزندان آن است که در واقع رابطه با پدر باعث برانگیخته شدن هیجانات شدید در کودکان می‌شود.
برخلاف آن که بیشتر مردم مادر را مسئول تربیت فرزند می‌دانند، محققان می‌گویند کودکانی بهترین مهارت‌های اجتماعی را در خود پرورش می‌دهند که پدرانشان تعامل مثبتی با آنها دارند و اجازه می‌دهند که کودک خود مسیر بازی را تعیین کند.
برخی پدران در نقش راهنمایان عاطفه هستند. آنها عواطف منفی کودک را نادیده نمی‌گیرند یا با آن مخالفت نمی‌کنند، بلکه به فرزندانشان نشان می‌دهند که آنها را درک و سپس آنها را راهنمایی می‌کنند تا نسبت به احساسات منفی خود واکنش مناسبی نشان دهند. پدرها از طریق بازی بر فرزندانشان تاثیرات چشمگیری می‌گذارند. آنها معمولا بازی‌هایی را انجام می‌دهند که با فعالیت بدنی و هیجان بیشتری همراه است.
همچنین پدرها بیشتر با صداهای ضربه‌ای توجه نوزاد را جلب می‌کنند و شلوغ بازی‌های بیشتری در بازی‌ها انجام می‌دهند که این نوع روش شلوغ و بی‌نظم پدر در بازی راه مهمی را باز و به کودک کمک می‌کند تا درباره عواطف بیاموزد. طبق بررسی‌ها، کودکانی کم‌ترین نمرات و بدترین روابط اجتماعی را دارند که پدرانشان سرد، قدرت‌طلب، ستیزه‌جو و مداخله‌گر بودند. در یک تحقیق پژوهشگران متوجه شدند پدرانی که طی یک تمرین بازی ویدئویی فرزندانشان را مسخره و تحقیر می‌کردند و برای اشتباهاتشان آنها را سرزنش می‌کردند یا کنترل بازی را خود به دست می‌گرفتند و به کودکان نشان می‌دادند که بی‌کفایت هستند، فرزندانشان بیشتر از بقیه دچار مشکل بودند. این بچه‌ها با دوستانشان رفتارهایی ستیزه‌جویانه داشتند، در مدرسه ناموفق‌تر از دیگران بودند و مسائلی داشتند که معمولا به بزهکاری و خشونت در آنان منتهی می‌شود…